چرا در زمان هجوم به خانه ی حضرت فاطمه(س) ، علی(ع) که شجاعتش زبانزد است و فاتح جنگها، به پشت درب نیامد و چرا نجنگید؟!!

سوال:

بهفرض اینکه ابوبکر به عمر دستور داده که به خانه ی حضرت فاطمه(س) هجوم ببرد و دخترپیامبر خدا(ص) به سبب آن هجوم آسیب دیده و به شهادت رسیده باشد؛ پس علی(ع) کهشجاعتش زبان زد خاصّ و عام و فاتح خیبر و خندق و. است و نامیان و جنگجویان شجاعاز جنگیدن در مقابل او هراس داشتند، چرا خود به پشت در نیامد و پاسخ نداد و یا چرانجنگید و از خانواده خود دفاع نکرد؟!  بدونتردید احدی از ما نمی پذیرد که همسر و فرزندان چنین شخصی مورد تهاجم قرار گیرند واو در خانه نشسته باشد و بگوید: 

لاحولولا قوّة الاّ بالله.  پس این مطالب از ساخته های ذهن شیعیان است!

پاسخ:

 بیان اینحرفها برای تحریک عواطف و احساسات مردم و نوعی عوام فریبی است. بدون تردیدامیرالمؤمنین علی(ع) پیشوای غیرتمندان عالم و صاحب دلاوری و شجاعت و زبانزد خاصّ وعام است. بدیهی است که حضرت می خواسته این دین نوپا به حیات خود ادامه دهد اگرچه روحپاک و مبارکش بهای حیات آن باشد و ایشان هرگونه اذیت و آزار و سختی را در این راهو در طول حیات مبارکشان تحمل کرده اند.جایی که لازم به صبر بوده، صبر پیشه کردند؛نه به واسطه ی خشم پیش رفتند و نه به خاطر ترس و حفظ جان عقب نشستند. این مهاجمانبودند که کردند و مرتکب کارهای خلاف شرع و دیانت، غیرت و مردانگی و حتی عرفجاهلی شدند. خلافی از حضرت علی(ع) و صدّیقه ی طاهره(س) در آن حادثه سر نزد و تعدّیو خلاف از جانب مهاجمان بود. و اگر ایراد گرفته شود که چرا حضرت فاطمه به پشت درب رفته و پاسخ داده اند، باید دانست که پاسخ دادن حضرت فاطمه ی زهرا(س) به مهاجمان نیز خلافو گناهی برای آن حضرت نیست چه آنکه حتّی در بعضی از جاها پیامبر(ص) به ن خود وامّ ایمن  می فرمود که به کسی که در می زند جواب دهید[1]. 

آیااز رسول اکرم(ص) غیورتر وجود دارد؟! درست است و بدون تردید احدی از ما نمی پذیرد کههمسر و فرزندانش مورد تهاجم قرار گیرد و او در خانه نشسته باشد و بگوید لاحول ولا قوّةالاّ بالله. اگر چنین کند قطعا مردم خواهند گفت که او ترسو است و یا اگر با دلاوریشخص مورد نظر مطابقت نداشته باشد، گفته می شود که این ماجرا دروغ است؛ اما اگرمهاجمان بخواهند ما را به معرکه ای بکشانند یا احساسات ما را تحریک کنند تا متشنّجشویم و واکنشی مطابق میل آنها نشان دهیم و اهدافشان را با واکنش خود محقق سازیم چه؟ ؛ در این صورت صبر و سکوت بهترین گزینه است که در غیر این صورت همه ما را سرزنش خواهند کرد! اینگروه مهاجم همین را از علی(ع) می خواستند و اگر علی(ع) دست به شمشیر می برد و بهخواسته ی آنان پاسخ مثبت می داد، فرصت شناخت حقیقت از بین می رفت و به آنان فرصتمی داد که همه ی برگهای برنده و همه ی امکانات تحریف و تغییر حقیقت را به دستگیرند. بعدها، از همین درگیری و جنگ امام(ع) در دفاع از خود و اهل بیتش را بهانهای برای کمرنگ کردن اصل ماجرا و تهاجم خودشان می کردند و اذهان را به سویی میبردندکه خود از پیش آن را ساخته و هدف قرار داده بودند. مثلا در صورت دست به شمشیر بردنامام(ع) آنان به راحتی اذهان را مشوّش کرده و می گفتند او همان کسی است که بزرگانشما را در جنگها کشته و ما به منظور حفظ اسلام و وحدت امّت و کرامت مردم و انتظامامور زندگی آنها به این کار اقدام و حضرت علی(ع) را بازداشت نمودیم که ما خیرخواهمردم و در پی قرب خداوندیم و از ایجاد تفرقه و دو دستگی در بین مسلمانان جلوگیریکردیم!! و چه کسی می توانست ادعایشان را تکذیب کند در حالیکه حاکم و بر امور مسلّطهستند و در کنار اموال و مناصبشان، تازیانه و شمشیر داشتند؟!

آیاخلفا از آنچه در خصوص احترام و ارزش حضرت فاطمه ی زهرا(س) در نزد پیامبر(ص) و عموممسلمانان وجود داشت بی خبر بودند؟! 

چرا فرض نکنیم که استفاده از همین موقعیت ومنزلت حضرت فاطمه ی زهرا(س) برای دفع آنان (مهاجمین) از ساده ترین و آسان ترین وابتدایی ترین راه ها بود؟ و آیا موقعیت و منزلت والای حضرت فاطمه ی زهرا(س) که درنزد آنان روشن بود، جلوی تهاجم و اذیت و آزارشان را گرفت؟! 

آیا این عیب است کهخانه ی مخدّره ای (پرده نشین) چون فاطمه ی زهرا(س) مورد تهاجم قرار گیرد و او ازفرزند و همسرش که امام است و از شرف و دین و رسالتش دفاع کند؟! مگر حضرت زینب(س)مخدّره نبود؟! پس چرا امام حسین(ع) او را با خود به کربلا برد تا با اسارت ومصائبی سخت و جانکاه رو در رو شود و در کوفه و شام در مقابل طاغوتها و جبّاران عصرخود خطبه بخواند و افشاگری کند؟ آیا پرده نشینی و حجاب زن مانع از پاسخگویی از پشتدرب است؟! و حتی اگر گفته شود که چرا مثلا فضّه کنیز حضرت زهرا(س) برای پاسخ بهپشت درب نیامد، می گوییم کسانی که حرمت شخصی چون حضرت فاطمه ی زهرا(س) را کهپیامبر(ص) در موردش فرمود خداوند از خشم او خشم میگیرد را نگه نداشتند و در را بهروی وی آتش زده و با لگد باز کردند و بر حضرتش و اهل آن خانه هجوم بردند، آیاارزشی برای گفته های یک کنیز قائل می شدند؟!!

همچنینباید گفت که آن قدرت و شجاعت مولا امیرالمؤمنین علی(ع) در مقام اعجاز بود و آنسکوت و صبر در مقام سکوت و تسلیم فرمان خدا بودن. همانطور که خداوند در قرآن میفرماید: ای رسول! صبور باش همچنان که پیغمبران الوالعزم صبر کردند[2].» ؛

حضرتامیرالمؤمنین علی(ع) نیز به امر خداوند صبر کردند.

علاوهبر این پیامبر اکرم(ص) طبق فرمان الهی، مولا امیرالمؤمنین علی(ع) را وصیت به صبر وشکیبایی در برابر این مصیبتهای عظیم نمودند و به ایشان فرموده بودند: یا علی(ع)!پس از من به گرفتاری و ابتلاء و ناراحتی دشوار مبتلا خواهی شد.در این هنگام عکسالعملی نشان مده و با آنان نبرد مکن. اگر یار و یاوری یافتی با آنان مبارزه کن وحقّ خود را بگیر، در غیر این صورت سکوت کرده و خون خود را حفظ کن تا هنگامی کهمظلومانه به من ملحق گردی. و در آن هنگام نیز امیرالمؤمنین علی(ع) یار و یاوری جزچهارنفر ( سلمان، مقداد، ابوذر و زبیر بن عوام ) نیافتند و بقیه یا در جبهه یمخالف قرار گرفتند و یا از ترس شمشیر و تازیانه ی مخالفان سکوت اختیار کرده و فقطتماشا می کردند! و حضرت هم طبق سفارش رسول خدا(ص) دست به شمشیر نبرد و جان خود وفرزندان رسول خدا حسن و حسین علیهم السلام و حضرت فاطمه ی زهرا(س) را به خطرنینداخت.

 سلمان میگوید: هنگامی که مهاجمان به خانه ی حضرت حمله کردند و درب خانهرا به آتش کشیده و  فاطمه ی زهرا(س) را بیندر و دیوار قرار دادند، مولا امیرالمؤمنین علی(ع) ناگهان از جا برخاست و گریبانعمر را گرفت و او را به شدت کشید و بر زمین زد و بر بینی و گردنش کوبید و خواست اورا بکُشد که سخن پیامبر اکرم(ص) را به یاد آورد[3].

چنانچهخود امیرالمؤمنین علی(ع) به عمربن خطّاب فرمودند: ای پسر صحّاک! قسم به آنکه محمّدرا به پیامبری مبعوث نمود اگر نبود مقدّری که از طرف خداوند گذشته و عهدی کهپیامبر(ص) با من نموده است، می دانستی که تو قدرت ورود به خانه ی مرا نداری[4].

وقتیمهاجمین از عهد امیرالمؤمنین با خدا و رسولش(ص) خبر یافتند، فهمیدند که دیگر حضرتپایبند به آن عهد خواهد بود و دست به شمشیر نخواهد برد و همین باعث گستاخی بیشترآنان گردید، وگرنه خود می دانستند که در همان لحظه ی اول، حضرت آنان را به سزایعملشان می رساند.

چرا نام حضرت علی(ع) در قرآن نیامده؟

چرا برای امام حسین(ع) چهلّم می گیرند؟

علت جمع خواندن نمازهای ظهر و عصر و یا مغرب و عشا