در اینجا یکی از عنصرهای فرومایه را به شما معرفی می کنم تا ببینید که کار بشر در بی ارادگی و دنیا پرستی و بوقلمون صفتی به کجا می رسد و ببینید که مردمی واقعا می توانند هر بامداد در قیافه ای جز آنچه دیروز بوده اند در میان اجتماع ظاهر شوند و روزی برای خدا و روزی بر خدا شمشیر بکشند و روزی یار علی(ع) باشند و روزی دشمن او. روزی کُشنده ی امام حسین(ع) باشند و روزی خونخواه او!!
شبث بن رِبعی، یعنی همین مردی که اکنون یکی از فرماندهان سپاه عراق است و از کُشندگان امام حسین(ع)، روزی مؤذّن سجّاح بود و هنگامی که این زن در میان قبیله ی بنی تمیم ادعای پیغمبری کرد، شبث مؤذّنی او را قبول کرد؛ و آنگاه که کار سجّاح به رسوایی کشید، شبث اسلام آورد و در موقع کشته شدن عثمان در کشتن وی دست به کار بود، سپس از اصحاب علی(ع) به شمار آمده، بعدها بر همان علی ابن ابیطالب(ع) خروج کرد و در ردیف دشمنان وی قرار گرفت و همراه خوارج بود، روزی هم از خارجی بودن توبه کرد و کنار رفت و در سال 61 هجری در کشتن امام(ع) و یاران وی شرکت داشت و از افراد موثر در این امر بود. روزی هم که مختار بن ابی عبید ثقفی به خونخواهی امام(ع) قیام کرد، شبث که خود از کشندگان امام بود در انتقام گرفتن از کشندگان امام با مختار همکاری و همراهی داشت و در حدود سال 80 هجری درگذشت.
چنین مردمی که کمتر بهره ای از معنویت و ت ندارند، کجا می توانند از روح ملکوتی حسین بن علی(ع) استفاده کنند و کجا ممکن است که از انعکاس شعاع های نفس مطمئنه ی امام(ع) در نفوس بی استعداد تباه شده ی خود بهره مند گردند.
سخن امام(ع) در مقابل اینان به اینجا رسید که گفت: نه به خدا قسم مانند بیچارگان و فرومایگان دست بیعت به اینان نمیدهم و چون بندگان از میدان نبردِ با زورگویان نمی گریزم و از شرّ شما مردم و هر متکبّری که ایمان به روز حساب نیاورده است به پروردگار خویش پناه می برم.
تدریجا مقدمات شروع جنگ فراهم شد و عمربن سعد تیری به کمان گذاشت و به سوی سپاه اباعبدالله(ع) رها کرد و گفت نزد امیر ابن زیاد شاهد باشید که من پیش از همه جنگ را شروع کردم. جنگ تا حدود ظهر به شدت ادامه داشت و بیشتر اصحاب امام(ع) به شهادت رسیدند و امام(ع) نماز ظهر را با بقیه ی اصحاب خود به صورت نماز خوف یعنی دو رکعت بجای آورد، و بعد از نماز جنگ همچنان ادامه یافت تا آنکه از جوانان بنی هاشم کسی باقی نماند و آنان هم یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند و حتی پسران خُردسال و شیرخوارگان هم فیض شهادت را یافتند و تدریجا همان ساعتی فرا رسید که جریان تاریخ اسلام را تغییر داد و در نخستین صفحات تاریخ افتخار شهادت را برای اینان نوشت.
قطعا همینطور است و روزی مانند روز حسین بن علی(ع) نیست وَ سلامٌ علیهِ یومَ وُلِدَ و یومَ یَموتُ و یومَ یبعثُ حیاً.
منبع: بررسی تاریخ عاشورا، دکتر محمدابراهیم آیتی، صفحات 149 و 150. به اهتمام مرحوم استاد علی اکبر غفاری
چرا نام حضرت علی(ع) در قرآن نیامده؟
ع ,روزی ,امام ,علی ,بن ,ی ,امام ع ,و روزی ,و در ,علی ع ,داشت و
درباره این سایت