. پس از آنکه شمر ملعون سر مطهّر سیّدالشّهدا (ع) را جدا کرد، از روی سینه ی امام(ع) برخاست و بلافاصله آن سر غرقه به خون را بر نیزه ی بلندی زد و به آواز بلند گفت: الله اکبر!
چشم لشگر کفرکیش عمرسعد که به سر مطهّر افتاد، تمام با صدای بلند تکبیر گفتند!
سِرّ اینکه شمر ناپاک سر مطهّر را بر نیزه ی بلند زد این بود که تمام سپاه آن را ببیند و آسوده شوند بعد از بریدن سر مبارک امام(ع) زمین شروع کرد به لرزیدن و از فضا صداهایی بلند شد و خورشید چنان تیره و تار شد که ستارگان ظاهر شدند.
بعد از آنکه سر مبارک فرزند رسول خدا(ص) را از بدن جدا کرده و بالای نیزه زدند تا یک ساعت مردم مات و متحیّر بودند؛ زیرا زمین می لرزید و در فضا صداهای هولناک و وحشت زا به گوش می رسید و از طرفی قرص خورشید گرفت و هوا تاریک و ظلمانی شد و ستاره ها ظاهر گشتند و مقارن با همین حوادث از آسمان خون بارید، بادهای سرخ و سیاه وزیدند و عالم را دگرگون نمودند و وحشت عجیبی در مردم پیدا شد و خوف داشتند که از بالا عذاب نازل شود و زمین اهلش را فرو ببرد. ولی پس از ساعتی هوا کم کم روشن شد و گرد و غبار فرو نشست، سرخی برطرف گردید، لرزش زمین ساکن و آرام شد.حالت مردم عادی گشت و از حیرت و ماتی درآمدند و دومرتبه بنای طغیان و سرکشی را گذاردند! دست ظلم و تعدّی گشودند و شرارت و قساوت را اعاده کردند و بر سر امام غریب ریخته و آنچه لباس در تن داشت، به غارت بردند.
پیراهن شریفش را اسحق بن حیوة حضرمی برداشت و بر تن پوشیده که به مرض برص مبتلا شد و موی سر و صورتش ریخت و به فرموده ی مرحوم علّامه سیّد بن طاووس در کتاب لهوف، در این پیراهن صد و سیزده سوراخ بود که از نوک نیزه و تیر و شمشیر سوراخ سوراخ شده بود.
عمامه ی آن حضرت را به فرموده ی سیّد در لهوف، اخنس بن مرثد و به روایت دیگر جابر بن یزید اَودی برداشت و بر سر بست که دیوانه یا به قولی مجذوم ( آنکه مبتلا به مرض جذام است) شد.
نعلین مبارکش را اسود بن خالد ربود و انگشتر آن حضرت را بَحدل بن سلیم با انگشت مبارکش قطع کرد و ربود. ارباب تاریخ نوشته اند: جناب مختار علیه الرّحمة به سزای این کار، دستها و پاهای او را قطع نمود و گذاشت در خون خود بغلطد و به درک اسفل واصل شود.
قطیفه ی خز آن امام همام را قیس بن اشعث برد و از این جهت وی را قیس القطیفه نامیدند. در روایت آمده است که آن ملعون به جذام مبتلا شد و اهل بیتش از او کناره گرفتند و وی را در مزابل ( زباله دان ها) افکندند و در حالی که زنده بود سگها گوشتش را پاره پاره کردند.
زره آن حضرت را عمر بن سعد حرامزاده برداشت و وقتی که مختار علیه الرّحمة او را به جهنم فرستاد، آن زره را به قاتل او یعنی ابو عمره بخشید. مرحوم محدّث قمی در منتهی الآمال می نویسد: و چنین می نماید که آن حضرت را دو زره بوده؛ زیرا گفته اند که زره دیگرش را مالک بن یسر ربود و دیوانه شد.
شمشیر آن حضرت را به روایت شیخ مفید در ارشاد، اسود بن حنظله برداشت و به روایت دیگر فلافس نهشلی ربود. مرحوم محدّث قمی در منتهی الآمال می نویسد: این شمشیر غیر از ذوالفقار است.زیرا ذوالفقار از ذخائر امامت و نبوت بوده که مصون و محفوظ می باشد.
سراویل ( شلوار ) فوقانی آن حضرت را به فرموده ی سیّد در کتاب لهوف، ابحر بن کعب تمیمی برد و سراویل تحتانی را که از اهل حرم خواسته و خود حضرت چند جای آن را پاره کرده بود، بحیر بن عمر ربود که به نوشته ی طریحی در منتخب، فی الفور دست های آن ملعون شل و از کار افتاد.
وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ .
آنان كه ظلم و ستم كردند به زودی خواهند دانست كه به چه كیفرگاهی باز می گردند.
سوره ی شعرا. آیه ی 227
منبع:
کتاب ارزشمند مقتل الحسین از مدینه تا مدینه.
مؤلف: مرحوم آیت الله سیّد محمّد جواد ذهنی تهرانی (ره)
صفحه ی 741 الی 744
چرا نام حضرت علی(ع) در قرآن نیامده؟
ی ,بن ,سر ,حضرت ,ربود ,نیزه ,شد و ,حضرت را ,آن حضرت ,و به ,و از
درباره این سایت